وداع عمر چمن ساز اعتبارم کرد

سحر دماندن پیری سمن بهارم کرد

به رنگ دیدهٔ یعقوب حیرتی دارم

که می توان نمک خوان انتظارم کرد

تعلق نفسم سوخت تا کجا نالم

غبار وهم گران گشت و کوهسارم کرد

دل ستم زده صد جا غم تظلم برد

شکست آینه با عالمی دچارم کرد

غبار می دمد از خاک من قدح در دست

نگاه مست که سیر سر مزارم کرد

به نیم چشم زدن قطع شد وجود و عدم

گذشتگی چقدر تیغ آبدارم کرد

نهفته داشت قضا سرنوشت مستی من

نم عرق ز جبین شیشه آشکارم کرد

کنون ز خود مژه بندم که عبرت هستی

غبار هر دو جهان بر نگاه بارم کرد

امید روز جزا زحمت خیال مباد

می نخورده در این انجمن خمارم کرد

چو شمع چاره ندارم ز سوختن بیدل

وفا گلی به سرم زد که داغدارم کرد